မဟတၱမဂႏၶီရဲ႕စကားကို “ဒီကမၻာေလာကႀကီးဟာ လူသားတို႔ရဲ႕ (အမွန္တကယ္ရွိသင့္တဲ့) လိုအပ္ခ်က္အတြက္ ျပည့္စံုလံုေလာက္ေပမယ့္ လူသားတို႔ရဲ႕ (မတရား) ရယူပိုင္ဆိုင္လိုမႈ အပိုေလာဘ အတြက္ေတာ့ ျပည့္စံုႏိုင္ေပလိမ့္မယ္ မဟုတ္ေပဘူး” လို႔ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဂႏၶီရဲ႕ ဒီစကားေလးဟာ တိုေတာင္းေပမယ့္ အဓိပၸါယ္အေနနဲ႔ေတာ့ အလြန္မွပဲ ရွည္လ်ားလွပါတယ္။ ေျမျပင္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေရျပင္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဟိုး ... အထက္ေ၀ဟင္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူသားတို႔ေနထိုင္ရာ ေဟာဒီကမၻာႀကီးဟာ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ အလွတို႔နဲ႔ ျပည့္၀ကံုလံုလွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသားေတြ ထုတ္ယူသံုးစြဲလို႔ မကုန္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကိုပဲ သယံဇာတ သဘာ၀ အရင္းအျမစ္တို႔နဲ႔လည္း ျပည့္စံုလွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္သာ အတိုင္းအတာ ရွိမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ မိခင္ကမၻာႀကီးရဲ႕ သဘာ၀လက္ေဆာင္ေတြဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ပိုလွ်ံလို႔ေနဦးမည္သာ ျဖစ္ပါတယ္။
သို႔ေပမယ့္ သက္ရွိသတၱမ်ဳိးႏြယ္စုထဲမွာ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြး အျမင့္မားဆံုး စြမ္းရည္ အျမင့္မားဆံုးရယ္လို႔ မွတ္ယူထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသားတို႔ရဲ႕ အဆင္ျခင္မဲ့ ရယူပိုင္ဆိုင္လိုမႈ မ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိခင္ကမၻာႀကီးအေနနဲ႔ ေပးဆပ္၍ မေလာက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကိုပဲ ျဖစ္ေနခဲ့ရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ တစ္မိေပါက္ တစ္ေယာက္ထြန္းဆိုတဲ့ စကားေလးလို တစ္ခါတစ္ခါမွာ ၿဂိဳဟ္ေကာင္အေနနဲ႔ ေပၚလာတတ္တဲ့ သားဆိုးသားမိုက္မ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိခင္ကမၻာႀကီးဟာ ဒဏ္ရာအနာတရာေတြနဲ႔ အျမင္မလွေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိခင္ကမၻာႀကီး ေသြးၫွီနံ႔လႊမ္းခဲ့ရသလို ယမ္းနံ႔ မီးခိုးနံ႔ေတြလည္း သမ္းခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ ထာ၀ရအလွေတြ ပ်က္ျပဳန္းခဲ့သလို သဘာ၀အလွတရားေတြ ဆိုတာလည္း မၾကာခဏဆိုသလို ဘုန္းဘုန္းလဲခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ ေျချပတ္သူျပတ္၊ လက္ျပတ္သူျပတ္ အစာငတ္သူငတ္နဲ႔ ဘ၀ဇာတ္မလွျဖစ္ခဲ့ရသူေတြ ေတာင္လိုပံုေနခဲ့သလို သားေပ်ာက္တဲ့မိခင္ ရင္ခြင္မဲ့တဲ့သား ခိုကိုးရာမဲ့ အဖိုးအဖြားမ်ားရဲ႕ ဆိုးရြားလွတဲ့ သဘာ၀အေျခအေနေတြကို မိခင္ကမၻာႀကီးဟာ နာက်ည္းေၾကကြဲစြာနဲ႔ အၿမဲသာ ေတြ႕ႀကံဳေနခဲ့ရပါတယ္။
နယ္ေျမခ်ဲ႕ထြင္လိုမႈေတြ တန္ခိုးအာဏာက်ယ္ျပန္႔လိုမႈေတြေၾကာင့္ စစ္ပြဲႀကီးေတြအလီလီ ဒီကမၻာေပၚမွာ ေပၚေပါက္ခဲ့သလို မိမိတန္ခိုးအာဏာတည္ၿမဲေရး၊ မိမိရဲ႕အသိုက္အအံုေလးတစ္ခု ေကာင္းစားေရးကို ဦးစားေပးလြန္းသူမ်ားေၾကာင့္ စေတးေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ အသက္ေသြးေခၽြးေပါင္းမ်ားစြာ ဆိုတာလည္း မေရတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်ားခဲ့ပါၿပီ၊ မတရားရယူပိုင္ဆိုင္လိုမႈ တန္ခိုးပါ၀ါခ်ဲ႕ထြင္လိုမႈ မိမိအာဏာ တည္ၿမဲလိုမႈ စတဲ့ စတဲ့ ေလာဘတရားေတြ၊ အာဏာပါ၀ါျပလိုျခင္း၊ ခက္ထန္မာေၾကာျခင္း၊ အမ်က္ေဒါသ ျပင္းထန္ျခင္းစတဲ့ အၾကမ္းစား အမ်က္ေဒါသေတြနဲ႔ မိမိရဲ႕ လက္ရွိအေျခအေနကေန ေလ်ာက်သြားမွာ စိုးရိမ္ျခင္း၊ တစ္ခုခုကို ေတြးေတာေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း စတဲ့ အငံု႔ေဒါသ အက်ေဒါသေတြ၊ အမွန္တရားကို ဖုန္းကြယ္ျခင္း၊ အမွားကိုအမွန္ရယ္လို႔ ျမင္လာေအာင္ ဖန္တီးတတ္တဲ့ ေမာဟတရားေတြနဲ႔ ငါနဲ႔ငါသာ ႏႈိင္းစရာ ငါ့သာငါျပင္ ဘယ္မျမင္ စတဲ့ မာန္မာနတရားဆိုးေတြရဲ႕ စိုးမိုးျခယ္လွယ္ အႏိုင္ယူမႈေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မိခင္ကမၻာႀကီးဟာ နလံမထူႏိုင္ေအာင္ကိုပဲ ျဖစ္ေနရပါတယ္။
သာမာန္ၾကည့္ရင္ ကမၻာေလာကႀကီး ဒဏ္ရာအနာတရေတြနဲ႔ ဗရပြျဖစ္ေနေအာင္ ဖန္တီးတတ္သူဟာ လူသားဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြပဲရယ္လို႔ ထင္ျမင္စရာရွိေပမယ့္ တကယ့္နံပါတ္တစ္ လက္သည္တရားခံေတြ ကေတာ့ အဲဒီလူသားေတြရဲ႕ သႏၱာန္မွာ ကိန္းတည္ေနတဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန္မာနစတဲ့ တရားဆိုးေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လူသားတို႔ရဲ႕ရင္ထဲ ဒီတရားဆိုးေတြ စိုးမိုးျခယ္လွယ္ အႏိုင္ယူေနသမွ် ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကမၻာဟာ ဘယ္ေသာအခါမွာမွ အျပည့္အ၀ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာ လွပႏိုင္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။
ရွက္စရာကိုရွက္တတ္၊ ရြံ႕စရာဆိုရြံ႕တတ္တဲ့ ဟီရိၾသတၱပၸဆိုတဲ့ ေလာကပါလတရားေတြနဲ႔ စာနာျခင္း၊ ညွာတာေထာက္ထားျခင္း၊ ရုိင္းပင္းကူညီျခင္း၊ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး နားလည္ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ျခင္း စတဲ့ ျဗဟၼစိုရ္တရားေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သတၱေလာကဆိုတဲ့ လူသားကမၻာမွာ တိုးတက္ထြန္းကားလာပါမွ မိခင္ကမၻာဆိုတဲ့ ၾသကာက ေလာကႀကီးလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆက္လက္ရွင္သန္ခြင့္ ရွိႏိုင္မွာပါ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြအေနနဲ႔ ဘယ္သူေတြပဲ တရားပ်က္ပ်က္ ကိုယ္တရားမပ်က္မိေစဖို႔ကိုေတာ့ ေစာင့္ထိန္းႀကိဳးစားၾကရမွာပါ။ ဒီလိုမွမဟုတ္ပဲ ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္သေဘာမ်ဳိး၊ အမ်ားမိုးခါးေရေသာက္ရင္ ကိုယ္လည္းေသာက္ရမွာေပါ့ဆိုၿပီး မေကာင္းမွန္းသိလ်က္ ဇြတ္မွိတ္လက္သင့္ခံ လိုက္နာမႈမ်ဳိးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိခင္ကမၻာႀကီး တိုးတက္ေကာင္းမြန္ေစဖို႔အတြက္ ဘယ္လိုမွ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။
အထူးသိထားဖို႔လိုတာကေတာ့ မေကာင္းဒဏ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေကာင္းကံပဲျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ ျပဳသူထံ ျပန္လာစၿမဲပါ။ မတရားေသာ ရယူပိုင္ဆိုင္မႈေတြအတြက္ ေပးဆပ္ရမည့္အလွည့္မွာ သဘာ၀ဓမၼရဲ႕ စီရင္ခ်က္ဟာ ေဖာက္ျပန္ရုိးမရွိတဲ့ သူ႔တရားအတိုင္းသာပဲ ျဖစ္ေလမွာပါ။ တကယ့္ သဘာ၀နယ္ပယ္မွာ ရာထူးအာဏာ စည္းစိမ္ဥစၥာတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာႀကီးငယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ ေနရာရႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင့္ထက္စီးနင္း ႀကီးႏိုင္ငယ္ညွင္း အားရွိအားမဲ့ ျပဳမူခ်က္ေတြရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ ဒဏ္ခ်က္ေတြဟာ အလိုအေလ်ာက္ ေၾကေပ်ာက္သြားေလမွာ မဟုတ္တာလည္း ေသခ်ာလွပါတယ္။ ျဖစ္တည္ခိုက္ဘ၀ တကယ့္တကယ္ စဥ္းစားၾကည့္ပါရင္ တိုေတာင္းလွတဲ့ဘ၀ ဒီမေျပာပေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ကာလေလး အတြင္းမွာ ပတ္၀န္းက်င္ ကမၻာေလာကအတြက္ အလွမျခယ္သႏိုင္သည့္တိုင္ အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ေစမဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးကိုေတာ့ မျပဳလုပ္မိေစဖို႔ အထူးပင္ လိုအပ္လွပါတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ရယူပိုင္ဆိုင္လိုမႈေတြဟာ အနည္းနည္းအဖံုဖံု ကြဲျပားျခားနားမွာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ အေၾကာင္းအရာ အသြင္သဏၭာန္ကြဲျပားသလို အတိုင္းအတာပမာဏလည္း ကြဲျပားေလမွာပါပဲ။ ရုပ္၀တၳဳေတြ ျဖစ္ႏိုင္သလို အသြင္သဏၭာန္မရွိတဲ့ အရာမ်ဳိးေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပါပဲ။ သို႔ေပမယ့္ ကန္႔သတ္ေဘာင္မဲ့ အတိုင္းအတာမ်ဳိးနဲ႔ မၿပီးဆံုးႏိုင္တဲ့ အနည္းနည္းအဖံုဖံုမ်ဳိး မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ အမွန္တကယ္ လိုေပလိမ့္မယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ပဲ မိခင္ေလာကႀကီးရဲ႕ လက္ေဆာင္ပဏၰာ အားလံုးဟာ တစ္ဦးတစ္ဖြဲ႕တည္းပိုင္သာ ျဖစ္ရေကာင္းႏိုင္ေစဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့မယ္ဆိုရင္ျဖင့္ အဲ ... ႀကိဳးစားသြားၾကမယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ ဂႏၢီရဲ႕စကားလို အဲဒီလို ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြအတြက္ ဒီကမၻာေလာကႀကီးဟာ ဘယ္ေသာအခါမွာမွ ေလာက္ငျပည့္စံုႏိုင္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ေပဘူး။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီလို ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြနဲ႔ မကင္းႏိုင္စေကာင္းစြာ ေတြ႕ႀကံဳေနရဦးမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူသားမ်ဳိးႏြယ္စု သတၱမ်ဳိးႏြယ္စု တစ္ခုလံုးလည္း အစဥ္ထာ၀ရ ဆံုးရႈံးပ်က္ျပားေနမႈႀကီးတစ္ခုရဲ႕ ပုံရိပ္အသြင္အျပင္ႀကီးသာ ျဖစ္ေနဦးေတာ့မွာ မလြဲပါဘူး။
ဒီေတာ့ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟနဲ႔ အတၱမာန္မာန စတဲ့ တရားဆိုးေတြ၊ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္း မနာလို ၀န္တိုမႈ ဣႆမစၧရိယ စတဲ့ တရားဆိုးေတြ၊ အဆံုးစြန္ မပယ္သတ္ႏိုင္ေသးသည့္တိုင္ နည္းပါးသထက္ နည္းပါး သြားေလေအာင္ ေစာင့္စည္းထိန္းသိမ္းရမယ့္ လူ႔က်င့္၀တ္တရားေတြကို ေစာင့္စည္းထိန္းသိမ္းရ ေကာင္းမွန္း သိႏိုင္ေကာင္းတဲ့ ဟီရိ ၾသတၱပၸဆိုတဲ့ ေလာကေစာင့္တရားေတြ ထြန္းကားရေလေအာင္ ေမတၱာ ဂရုဏာ မုဒိတာနဲ႔ တကယ့္စစ္မွန္တဲ့ ဥေပကၡာဆိုတဲ့ ျဗဟၼစိုရ္တရားေတြ ျပန္႔ပြားရေလေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀ိုင္း၀န္းႀကိဳးစားသြားၾကဖို႔ လိုေပလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ့္လူမ်ဳိးရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ သေကၤတဟာ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္မႈ ေလးစားျမတ္ႏိုးဂုဏ္ယူဖြယ္ အမႈမ်ဳိးသာျဖစ္ေစဖို႔ တတ္ႏိုင္သမွ် ႀကိဳးစားသြားၾကရမွာပါ။
နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ မေကာင္းက်ဳိးေဆာင္တရားေတြနည္းပါး၊ ေကာင္းက်ဳိးေဆာင္တရားေတြ တိုးတက္ ထြန္းကားလာတာနဲ႔အမွ် ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာလွပတဲ့ ဘ၀ေလးေတြကို အသီးသီးပိုင္ဆိုင္ရရွိၾကမွာ မလြဲသလို အရာရာေလာက္င ျပည့္စံုတဲ့ကမၻာႀကီးတစ္ခုကို လိုအပ္ခ်က္မယ့္ ကမၻာႀကီးတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ (သို႔မဟုတ္) ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြအေနနဲ႔ အမွန္ပဲ ေတြ႕ျမင္ၾကရပါလိမ့္မယ္။
( “ဥာဏ္ဦးေမာင္” ရဲ႕ ကမၻာေျမႀကီးၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ ... မွ )
သို႔ေပမယ့္ သက္ရွိသတၱမ်ဳိးႏြယ္စုထဲမွာ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြး အျမင့္မားဆံုး စြမ္းရည္ အျမင့္မားဆံုးရယ္လို႔ မွတ္ယူထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသားတို႔ရဲ႕ အဆင္ျခင္မဲ့ ရယူပိုင္ဆိုင္လိုမႈ မ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိခင္ကမၻာႀကီးအေနနဲ႔ ေပးဆပ္၍ မေလာက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကိုပဲ ျဖစ္ေနခဲ့ရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ တစ္မိေပါက္ တစ္ေယာက္ထြန္းဆိုတဲ့ စကားေလးလို တစ္ခါတစ္ခါမွာ ၿဂိဳဟ္ေကာင္အေနနဲ႔ ေပၚလာတတ္တဲ့ သားဆိုးသားမိုက္မ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိခင္ကမၻာႀကီးဟာ ဒဏ္ရာအနာတရာေတြနဲ႔ အျမင္မလွေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိခင္ကမၻာႀကီး ေသြးၫွီနံ႔လႊမ္းခဲ့ရသလို ယမ္းနံ႔ မီးခိုးနံ႔ေတြလည္း သမ္းခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ ထာ၀ရအလွေတြ ပ်က္ျပဳန္းခဲ့သလို သဘာ၀အလွတရားေတြ ဆိုတာလည္း မၾကာခဏဆိုသလို ဘုန္းဘုန္းလဲခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ ေျချပတ္သူျပတ္၊ လက္ျပတ္သူျပတ္ အစာငတ္သူငတ္နဲ႔ ဘ၀ဇာတ္မလွျဖစ္ခဲ့ရသူေတြ ေတာင္လိုပံုေနခဲ့သလို သားေပ်ာက္တဲ့မိခင္ ရင္ခြင္မဲ့တဲ့သား ခိုကိုးရာမဲ့ အဖိုးအဖြားမ်ားရဲ႕ ဆိုးရြားလွတဲ့ သဘာ၀အေျခအေနေတြကို မိခင္ကမၻာႀကီးဟာ နာက်ည္းေၾကကြဲစြာနဲ႔ အၿမဲသာ ေတြ႕ႀကံဳေနခဲ့ရပါတယ္။
နယ္ေျမခ်ဲ႕ထြင္လိုမႈေတြ တန္ခိုးအာဏာက်ယ္ျပန္႔လိုမႈေတြေၾကာင့္ စစ္ပြဲႀကီးေတြအလီလီ ဒီကမၻာေပၚမွာ ေပၚေပါက္ခဲ့သလို မိမိတန္ခိုးအာဏာတည္ၿမဲေရး၊ မိမိရဲ႕အသိုက္အအံုေလးတစ္ခု ေကာင္းစားေရးကို ဦးစားေပးလြန္းသူမ်ားေၾကာင့္ စေတးေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ အသက္ေသြးေခၽြးေပါင္းမ်ားစြာ ဆိုတာလည္း မေရတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်ားခဲ့ပါၿပီ၊ မတရားရယူပိုင္ဆိုင္လိုမႈ တန္ခိုးပါ၀ါခ်ဲ႕ထြင္လိုမႈ မိမိအာဏာ တည္ၿမဲလိုမႈ စတဲ့ စတဲ့ ေလာဘတရားေတြ၊ အာဏာပါ၀ါျပလိုျခင္း၊ ခက္ထန္မာေၾကာျခင္း၊ အမ်က္ေဒါသ ျပင္းထန္ျခင္းစတဲ့ အၾကမ္းစား အမ်က္ေဒါသေတြနဲ႔ မိမိရဲ႕ လက္ရွိအေျခအေနကေန ေလ်ာက်သြားမွာ စိုးရိမ္ျခင္း၊ တစ္ခုခုကို ေတြးေတာေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း စတဲ့ အငံု႔ေဒါသ အက်ေဒါသေတြ၊ အမွန္တရားကို ဖုန္းကြယ္ျခင္း၊ အမွားကိုအမွန္ရယ္လို႔ ျမင္လာေအာင္ ဖန္တီးတတ္တဲ့ ေမာဟတရားေတြနဲ႔ ငါနဲ႔ငါသာ ႏႈိင္းစရာ ငါ့သာငါျပင္ ဘယ္မျမင္ စတဲ့ မာန္မာနတရားဆိုးေတြရဲ႕ စိုးမိုးျခယ္လွယ္ အႏိုင္ယူမႈေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မိခင္ကမၻာႀကီးဟာ နလံမထူႏိုင္ေအာင္ကိုပဲ ျဖစ္ေနရပါတယ္။
သာမာန္ၾကည့္ရင္ ကမၻာေလာကႀကီး ဒဏ္ရာအနာတရေတြနဲ႔ ဗရပြျဖစ္ေနေအာင္ ဖန္တီးတတ္သူဟာ လူသားဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြပဲရယ္လို႔ ထင္ျမင္စရာရွိေပမယ့္ တကယ့္နံပါတ္တစ္ လက္သည္တရားခံေတြ ကေတာ့ အဲဒီလူသားေတြရဲ႕ သႏၱာန္မွာ ကိန္းတည္ေနတဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန္မာနစတဲ့ တရားဆိုးေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လူသားတို႔ရဲ႕ရင္ထဲ ဒီတရားဆိုးေတြ စိုးမိုးျခယ္လွယ္ အႏိုင္ယူေနသမွ် ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကမၻာဟာ ဘယ္ေသာအခါမွာမွ အျပည့္အ၀ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာ လွပႏိုင္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။
ရွက္စရာကိုရွက္တတ္၊ ရြံ႕စရာဆိုရြံ႕တတ္တဲ့ ဟီရိၾသတၱပၸဆိုတဲ့ ေလာကပါလတရားေတြနဲ႔ စာနာျခင္း၊ ညွာတာေထာက္ထားျခင္း၊ ရုိင္းပင္းကူညီျခင္း၊ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး နားလည္ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ျခင္း စတဲ့ ျဗဟၼစိုရ္တရားေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သတၱေလာကဆိုတဲ့ လူသားကမၻာမွာ တိုးတက္ထြန္းကားလာပါမွ မိခင္ကမၻာဆိုတဲ့ ၾသကာက ေလာကႀကီးလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆက္လက္ရွင္သန္ခြင့္ ရွိႏိုင္မွာပါ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြအေနနဲ႔ ဘယ္သူေတြပဲ တရားပ်က္ပ်က္ ကိုယ္တရားမပ်က္မိေစဖို႔ကိုေတာ့ ေစာင့္ထိန္းႀကိဳးစားၾကရမွာပါ။ ဒီလိုမွမဟုတ္ပဲ ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္သေဘာမ်ဳိး၊ အမ်ားမိုးခါးေရေသာက္ရင္ ကိုယ္လည္းေသာက္ရမွာေပါ့ဆိုၿပီး မေကာင္းမွန္းသိလ်က္ ဇြတ္မွိတ္လက္သင့္ခံ လိုက္နာမႈမ်ဳိးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိခင္ကမၻာႀကီး တိုးတက္ေကာင္းမြန္ေစဖို႔အတြက္ ဘယ္လိုမွ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။
အထူးသိထားဖို႔လိုတာကေတာ့ မေကာင္းဒဏ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေကာင္းကံပဲျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ ျပဳသူထံ ျပန္လာစၿမဲပါ။ မတရားေသာ ရယူပိုင္ဆိုင္မႈေတြအတြက္ ေပးဆပ္ရမည့္အလွည့္မွာ သဘာ၀ဓမၼရဲ႕ စီရင္ခ်က္ဟာ ေဖာက္ျပန္ရုိးမရွိတဲ့ သူ႔တရားအတိုင္းသာပဲ ျဖစ္ေလမွာပါ။ တကယ့္ သဘာ၀နယ္ပယ္မွာ ရာထူးအာဏာ စည္းစိမ္ဥစၥာတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာႀကီးငယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ ေနရာရႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင့္ထက္စီးနင္း ႀကီးႏိုင္ငယ္ညွင္း အားရွိအားမဲ့ ျပဳမူခ်က္ေတြရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ ဒဏ္ခ်က္ေတြဟာ အလိုအေလ်ာက္ ေၾကေပ်ာက္သြားေလမွာ မဟုတ္တာလည္း ေသခ်ာလွပါတယ္။ ျဖစ္တည္ခိုက္ဘ၀ တကယ့္တကယ္ စဥ္းစားၾကည့္ပါရင္ တိုေတာင္းလွတဲ့ဘ၀ ဒီမေျပာပေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ကာလေလး အတြင္းမွာ ပတ္၀န္းက်င္ ကမၻာေလာကအတြက္ အလွမျခယ္သႏိုင္သည့္တိုင္ အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ေစမဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးကိုေတာ့ မျပဳလုပ္မိေစဖို႔ အထူးပင္ လိုအပ္လွပါတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ရယူပိုင္ဆိုင္လိုမႈေတြဟာ အနည္းနည္းအဖံုဖံု ကြဲျပားျခားနားမွာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ အေၾကာင္းအရာ အသြင္သဏၭာန္ကြဲျပားသလို အတိုင္းအတာပမာဏလည္း ကြဲျပားေလမွာပါပဲ။ ရုပ္၀တၳဳေတြ ျဖစ္ႏိုင္သလို အသြင္သဏၭာန္မရွိတဲ့ အရာမ်ဳိးေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပါပဲ။ သို႔ေပမယ့္ ကန္႔သတ္ေဘာင္မဲ့ အတိုင္းအတာမ်ဳိးနဲ႔ မၿပီးဆံုးႏိုင္တဲ့ အနည္းနည္းအဖံုဖံုမ်ဳိး မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ အမွန္တကယ္ လိုေပလိမ့္မယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ပဲ မိခင္ေလာကႀကီးရဲ႕ လက္ေဆာင္ပဏၰာ အားလံုးဟာ တစ္ဦးတစ္ဖြဲ႕တည္းပိုင္သာ ျဖစ္ရေကာင္းႏိုင္ေစဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့မယ္ဆိုရင္ျဖင့္ အဲ ... ႀကိဳးစားသြားၾကမယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ ဂႏၢီရဲ႕စကားလို အဲဒီလို ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြအတြက္ ဒီကမၻာေလာကႀကီးဟာ ဘယ္ေသာအခါမွာမွ ေလာက္ငျပည့္စံုႏိုင္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ေပဘူး။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီလို ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြနဲ႔ မကင္းႏိုင္စေကာင္းစြာ ေတြ႕ႀကံဳေနရဦးမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူသားမ်ဳိးႏြယ္စု သတၱမ်ဳိးႏြယ္စု တစ္ခုလံုးလည္း အစဥ္ထာ၀ရ ဆံုးရႈံးပ်က္ျပားေနမႈႀကီးတစ္ခုရဲ႕ ပုံရိပ္အသြင္အျပင္ႀကီးသာ ျဖစ္ေနဦးေတာ့မွာ မလြဲပါဘူး။
ဒီေတာ့ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟနဲ႔ အတၱမာန္မာန စတဲ့ တရားဆိုးေတြ၊ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္း မနာလို ၀န္တိုမႈ ဣႆမစၧရိယ စတဲ့ တရားဆိုးေတြ၊ အဆံုးစြန္ မပယ္သတ္ႏိုင္ေသးသည့္တိုင္ နည္းပါးသထက္ နည္းပါး သြားေလေအာင္ ေစာင့္စည္းထိန္းသိမ္းရမယ့္ လူ႔က်င့္၀တ္တရားေတြကို ေစာင့္စည္းထိန္းသိမ္းရ ေကာင္းမွန္း သိႏိုင္ေကာင္းတဲ့ ဟီရိ ၾသတၱပၸဆိုတဲ့ ေလာကေစာင့္တရားေတြ ထြန္းကားရေလေအာင္ ေမတၱာ ဂရုဏာ မုဒိတာနဲ႔ တကယ့္စစ္မွန္တဲ့ ဥေပကၡာဆိုတဲ့ ျဗဟၼစိုရ္တရားေတြ ျပန္႔ပြားရေလေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀ိုင္း၀န္းႀကိဳးစားသြားၾကဖို႔ လိုေပလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ့္လူမ်ဳိးရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ သေကၤတဟာ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္မႈ ေလးစားျမတ္ႏိုးဂုဏ္ယူဖြယ္ အမႈမ်ဳိးသာျဖစ္ေစဖို႔ တတ္ႏိုင္သမွ် ႀကိဳးစားသြားၾကရမွာပါ။
နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ မေကာင္းက်ဳိးေဆာင္တရားေတြနည္းပါး၊ ေကာင္းက်ဳိးေဆာင္တရားေတြ တိုးတက္ ထြန္းကားလာတာနဲ႔အမွ် ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာလွပတဲ့ ဘ၀ေလးေတြကို အသီးသီးပိုင္ဆိုင္ရရွိၾကမွာ မလြဲသလို အရာရာေလာက္င ျပည့္စံုတဲ့ကမၻာႀကီးတစ္ခုကို လိုအပ္ခ်က္မယ့္ ကမၻာႀကီးတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ (သို႔မဟုတ္) ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြအေနနဲ႔ အမွန္ပဲ ေတြ႕ျမင္ၾကရပါလိမ့္မယ္။
( “ဥာဏ္ဦးေမာင္” ရဲ႕ ကမၻာေျမႀကီးၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ ... မွ )
